Buiten een filmvoorstelling zien (bucket list)
In dit jaar dat ik 40 word, doe ik mijn best om 60 avonturen af te strepen op mijn Klompenlijst-voor-één-jaar (one-year bucket list). En uiteraard schrijf ik ook over die avonturen. Vandaag vertel ik over een dag dat ik boos wegstampte en toch met de koters een film keek na kinderbedtijd.
Het was zo’n dag, 28 juli 2019. Een dag dat alles prima had moeten zijn. Zon, strand, goede koffie en geen enkele verplichting. Helaas hadden kleuter en peuter hun dag niet en zaten con-stant in elkaars haren. Om de gemoederen te bedaren, kochten we ijs. Soms doe je wat je moet doen om iedereen vijf minuten vrolijk kijkend stil te krijgen.
Dat kon alleen maar verkeerd aflopen.
Een stap of tien bij de ijswinkel vandaan lag het ijsje van de kleuter op de grond. Hoorntje gebroken, kind ontroostbaar. Na een dag gejammer en gekift kon ik vijf minuten begrip opbrengen voor haar verdriet. Toen had ik nog een minuut of tien min of meer troostend gemompel in me. En toen was het op.
De echtgenoot waagde het om te zeggen dat het toch wel tijd werd om te zwemmen. Geen raar idee, om vier uur ‘s middags op een meter of tien van de zee. Alleen zag ik dat even anders: “Ga jij maar met ze naar het STRAND, ik ga een WC ZOEKEN.” Je weet dat je onredelijk bent als je lelijk doet over een plan dat je zelf hebt bedacht.
Misschien zei de echtgenoot nog iets terug, maar ik was te druk met wegstormen om het te horen. Na een wandeltje in mijn eentje en een duik in de Middellandse Zee ging het beter. Het avondeten hield ik makkelijk (salade met tomaat, perzik en mozzarella- in Italië is alles lekkerder en dit was Echt Heel Goed) en na een berg fruit met kaas en crackers had ik zowaar moed voor nóg een activiteit met de koters.
Ssssst, straks bedenkt ze zich
De koters konden het niet geloven. Half negen en wij waren niet aan het heuen om ze in bed te krijgen, maar om ze in de auto te laden? Niet voor een saaie wandeling of supermarkt, maar om Finding Dory te zien? Een kin-der-film. Op het STRAND? Ze zijn zelden zo efficiënt in de auto terecht gekomen.
We wisten dat we in Riva Ligure moesten zijn voor Dory, en op het strand. Waar wisten we alleen niet. Nadat we er eerst straal langs waren gereden en in het volgende dorp maar weer omdraaiden, was poging twee succesvoller. “Mama, daar! Ik zie geen film, maar wel een heleboel stoeltjes!”
Voor ons draaide net een auto van het volle parkeerterrein af. Er moest een niet parkeren-bord aan de kant (kon best, het was drie dagen over tijd) maar toen waren we helemaal klaar voor Dory.
Even was het magisch. De ondergaande zon kleurde de zee paars. Om ons heen klonk geroezemoes en grijnsden kinderen. Dory was in keihard Italiaans op zoek naar haar ouders en ik was trots dat we het gefixed hadden met z’n vieren. Een magisch avontuur! Na kinderbedtijd!
De magie van het gewoon doen
Het duurde wel vijf, tien minuten. Toen piepte er een klein stemmetje naast me: “Ik vind het wel leuk, maar ook een beetje spannend.” Het stemmetje van haar broertje kende minder twijfel en meer volume: “Ik wil een ander filmpje!”
We hebben het nog bijna een uur volgehouden omdat de kleuter zich verplicht voelde het eind van de film te zien. Het maakte niet uit dat ze hem niet kon verstaan en het eigenlijk te spannend vond. Pas na de zesde, zevende keer “IK WIL NAAR HUIS” van haar broertje kon ze haar trots laten gaan. “Ooookay, naar huis.”
“Een halve Dory, telt dat ook?” vroeg de echtgenoot toen ik m vertelde over mijn vinkje. Maar echtgenoot, natuurlijk telde het. We waren buiten, er was een film en even het gevoel van een magisch avontuur. DIT is waar mijn klompenlijst over gaat.
P.S.: Benieuwd hoe het gaat met de andere 59 avonturen op mijn klompenlijst? Zoals zwemmen in een meer, een rondvaart in Naarden maken en een matcha latte drinken? Hier vind je de hele lijst, en leg ik uit waarom ik het een klompenlijst noem.