Een beetje valsspelen moet kunnen, toch? Ik heb slechts een middag een pruik op gehad, maar toch streep ik item 42 (een dag een pruik dragen) af op mijn bucket-list-voor-een-jaar. In dit jaar dat ik 40 word, doe ik mijn best om 60 avonturen af te strepen op die Klompenlijst-voor-één-jaar (one-year bucket list). En uiteraard schrijf ik daar over. Lees mee waarom ik niet gewoon een hele dag een pruik opzet. 

In dit jaar dat ik 40 word, doe ik mijn best om 60 avonturen af te strepen op mijn Klompenlijst-voor-één-jaar (one-year bucket list). En uiteraard schrijf ik over die avonturen. Lees hier de zesde update over mijn vorderingen, waarin ik vooral kleine stapjes neem die hopelijk later gaan leiden tot items afstrepen.

Eindelijk ging ik eten bij Yamazato, één van de Japanse restaurants in het Amsterdamse Okura Hotel. Daar eten staat al minstens acht jaar op verschillende versies van mijn bucket list. Dat is een hoop voorpret en toch wist Yamazato mijn verwachtingen te overtreffen. Item nummer 1 van mijn Klompenlijst is glorieus afgestreept.

Het is de eerste dag van oktober als ik dit schrijf, en de eerste verkoudheid van het seizoen heeft mijn luchtwegen overgenomen. Daar ga ik niet harder van strepen op mijn Klompenlijst, maar gelukkig beleefde ik eerder deze maand al wat mooie avonturen. Lees in deze update mee over tasjes, Japans eten en mijn plannen voor de herfst. Mijn koters zijn trouwens al een week aan het snotteren, dus het is nog knap dat ik nu pas naar de zakdoeken grijp. De kleine mensen laten zich overigens door de groene rivier uit hun neus niet weerhouden van druk spelen, rennen en ruzie maken. Ik probeer dus ook heldhaftig door te…

Soms word ik heel blij van melk met klontjes erin. Bijvoorbeeld als die melk het beginpunt is van item 12 op mijn Klompenlijst: zelf ricotta maken. In dit jaar dat ik 40 word, doe ik mijn best om 60 avonturen af te strepen op die Klompenlijst-voor-één-jaar (one-year bucket list). En uiteraard schrijf ik over de avonturen. Lees mee over klonterige melk en dromen die even de koelkast in gaan. 

Zo, dat hakt erin hoor, werken. Als ik dit schrijf is week 3 op mijn werk net klaar, maar het wennen aan het werkende ritme nog niet. Dat geren, mensen, dat geren. Voor we met z’n vieren ’s ochtends in de kleren en met gevulde magen op de juiste plek zijn heb ik er al een uur of drie gehaast op zitten. En ’s avonds is mijn energie al goed op voor ik naar het station sprint om met trein, bus, fiets en lege maag thuis te komen. Waar dan natuurlijk eten getoverd en opgegeten (door mij en de echtgenoot) of genegeerd (door de koters) moet worden voor er twee…