Er is licht, mensen, licht. ’s Ochtends hoeft m’n fietslamp niet meer aan, als ik dit typ zit ik in het zonnetje op de bank, gisteren had ik mijn zonnebril nodig. Mijn zon-ne-bril. De vervelendste maand krijgt nu echt bijna de deur tegen z’n billen op weg naar buiten. Helaas hoorde ik vanochtend op t schoolplein dat februari nog een laatste restje grijs, koud en nat voor ons in petto heeft. En dat z’n bijna net zo vervelende vriendje maart ook begint met een goede plens regen. Humpf. Gelukkig heb ik nog fijne, verwarmende linzensoep met knoflook en worst voor jullie klaarstaan. Deze soep smaakt als een grote ketel vol…

Van t weekend maakte ik broccolisalade voor de lunch en daar werd ik zo blij van. Een grote schaal gestoomde groente, walnoten, spekjes midden op tafel en de zondag voelde… chique. En heerlijk tegenovergesteld aan de stapels boterhammen die normaal door mijn keuken vliegen. Niet dat er iets mis is met boterhammen, maar het zijn er best een hoop in een week. Af en toe een schaal met groens op tafel herinnert me eraan dat ik een groot mens ben, met keuzes enzo.

Heb je tien minuten, een emmertje Griekse yoghurt, een scheut melk en chocola? Dan heb je alles wat je nodig hebt om een romig, verleidelijk toetje te maken met dit chocolademousse recept.

Lang leve mandarijntjes en de zonnige, sappige mandarijncake die je ervan kunt bakken.

Weinig dingen maken zo snel zo blij als een kom noedels in écht lekkere soep. Jammer alleen dat je er voor naar een Aziatisch restaurant moet. Ik had me er al bijna bij neergelegd dat ik thuis niet verder zou komen dan best prima noedels, tot ik dit noedelsoep recept tegenkwam.

Een simpel, slim idee laat je brave wintersalade huppelen naar het middelpunt van de dineraandacht. Gebakken dadels met zeezout in 3… 2… 1!

Ze zeggen wel dat mensen in Parijs très terughoudend omgaan met eten. Dat de uitgebreide zondagse lunch de enige maaltijd is voor een echte Parisienne en dat ze de rest van de week overleeft op koffie, sigaretten en salade. Misschien hebben ze gelijk ook, hoewel dat niet al die heerlijke kaaswinkels en bakkerijen verklaart. Maar in deze tijd van het jaar gaat het in Parijs een stuk relaxter met de calorieen dan hier.

    Kerstvakantie! Yay! Het werd tijd. Alléén maar eerste wereldproblemen hier (ik heb van alles meer dan genoeg, maar wat is het druk, hè?), maar ook die zorgen helaas voor schouders die aan m’n oren zijn vastgeplakt. Zo maar eens een stukje rennen. Gaat vast goed, na een kleine pauze van een jaar of acht. Voor ik m’n veters vastknoop wil ik jullie nog even vertellen over kipkluifjes.

Heb jij ook mensen in je leven waar je zo vaak over hoort dat het voelt alsof je ze kent, ook al heb je ze nooit ontmoet? Voor mij is Dorie Greenspan zo’n iemand. Dorie (ik mag Dorie zeggen, want dat doet het hele internet) pendelt tussen Parijs en New York, schrijft bejubelde kookboeken en is de uitvinder van World Peace Cookies– koekjes zo lekker dat er wereldvrede zou uitbreken als iedereen er maar elke dag één at. (Zo mijmert het internet.) Elke keer als ze iets nieuws schrijft, ontploft het Amerikaanse kookdeel van het web van enthousiasme. Op één of andere manier heb ik nog nooit een boek van…