Met koolrabi kun je alle kanten op. Vandaag sturen we hem naar het verre oosten om daar als koolrabisalade vrijwel eigenhandig een fijn bijgerecht te vormen voor eten dat wat frisse knapperigheid kan gebruiken. (Ik kijk bijvoorbeeld naar jou, broodje gebakken tempeh.)

Van t weekend maakte ik broccolisalade voor de lunch en daar werd ik zo blij van. Een grote schaal gestoomde groente, walnoten, spekjes midden op tafel en de zondag voelde… chique. En heerlijk tegenovergesteld aan de stapels boterhammen die normaal door mijn keuken vliegen. Niet dat er iets mis is met boterhammen, maar het zijn er best een hoop in een week. Af en toe een schaal met groens op tafel herinnert me eraan dat ik een groot mens ben, met keuzes enzo.

Hee, dat rijmt. Maar dat is niet waarom je deze champignons moet eten. (Hoewel het wel bij de datum van deze post past, natuurlijk.) Waarom je ze wel moet eten: ze zijn lekker. Heel lekker. Ze smaken als de lekkerste wijn-rundvlees stoofpot die je ooit gegeten hebt, maar dan beter. Je hoeft namelijk geen droge stukken vlees weg te knagen die ondanks je harde werk toch voornamelijk smaken naar lang gekookt vlees. Wat? Vind jij niet dat stoofvlees heerlijk in theorie, maar diep teleurstellend in de praktijk is? Echt niet? Huh. Hoe dan ook, deze champignons wil je. Ze zwemmen in een saus van rode wijn, ui, tijm en knoflook…

“Mmmm, worteltjes. Daar heb ik al dagen zin in!” zei helemaal niemand, ooit. Toch? Ik kan niet de enige zijn die de harde oranje staafjes prijst omdat ze handig, gezond en houdbaar zijn, maar niet bepaald om hun sex appeal. Dat ik dus toch dacht “oeh, wat is dat?” toen ik Jessica Battilana’s Repertoire opensloeg op geroosterde worteltjes met burrata was een verrassing. De tijd tussen “oeh, wat is dat?” en mijn bord was maar een paar weken (wat voor een voorgerecht heel kort is in mijn huis). Wat was dit? Worteltjesliefde? Nee toch? Eenmaal in mijn mond stelden ze bepaald niet teleur. Volgens mij worden worteltjes niet interessanter dan…

Het ideaal: een huishouden runnen waar mensen zomaar aan komen waaien, hun schoenen uitschoppen en al kletsend blijven plakken tot het avondeten. Dat avondeten is een gulle hoeveelheid lekkers die toch moeiteloos de keuken uit komt. Uiteraard rolt iedereen met een grote grijns op het gezicht ver na bedtijd naar huis. De werkelijkheid: als er mensen onverwacht langskomen, kunnen ze beter hun schoenen aanhouden. Blokjes duplo, toetjesparapluutjes en ander rondzwevend scherps heeft het voorzien op hun voetzolen. Ze mogen blijven eten, maar de kans is groot dat ze een boterham met een ei krijgen, want ik kook maaltijden voor twee groten en twee kleintjes. (Die gasten, ze komen niet onverwacht…