Toen ik 23 was kookte ik voor het eerst tomatensaus. Ik had zo vaak gelezen over de magie van tomaten zacht en lang laten pruttelen dat ik twee blikken leeggoot in een pan, het vuur heel laag zette en vier uur later hoopvol mijn lepel erin stak. Vier uur wachten! Dit was vast Heel Goede saus. En toen ontdekte ik dat geduld niet het enige ingrediënt is van fantastische tomatensaus. Vier uur gekookte tomaten zijn best lekker, maar ze zijn geen tomatensaus. Inmiddels heb ik een hoop tomatensaus gemaakt en weet ik wat er gebeurt als ik er knoflook door knijp, of een klont boter en een gehalveerde ui tussen…

Weet je waar ik niet van houd? Van recepten die zeggen dat alles draait om techniek. Ze roepen visioenen op van ingewikkelde polsbewegingen, en vervaarlijk messenwerk. Allemaal niet aan mij besteed, dus sla ik liever snel de pagina om. Soms onderdruk ik in een aanval van enthousiasme mijn omsla-reflex en ga aan de slag met een Technisch Recept. Negen van de tien keer vervloek ik vervolgens met zweet op mijn voorhoofd mijn naïviteit. Zo maak ik het lekkerste recept dat ik ken voor spaghetti Bolognese alleen in heel speciale gevallen. Het is ragù alla Bolognese uit Made in Italy van Giorgio Locatelli en het smaakt als de geurige, hartige liefde…