Ze zeggen wel dat mensen in Parijs très terughoudend omgaan met eten. Dat de uitgebreide zondagse lunch de enige maaltijd is voor een echte Parisienne en dat ze de rest van de week overleeft op koffie, sigaretten en salade. Misschien hebben ze gelijk ook, hoewel dat niet al die heerlijke kaaswinkels en bakkerijen verklaart. Maar in deze tijd van het jaar gaat het in Parijs een stuk relaxter met de calorieen dan hier.

Een jaar of drie geleden ontmoette ik deze peren voor het eerst. Mensen, wat een ontmoeting was dat. Ze zien er niet zo spectaculair uit, maar eenmaal in je mond? Feest.

Sommige dagen hebben een cake nodig die je in stapjes kunt voorbereiden. Andere dagen hebben cake nodig die je in 20 minuten in één kom klaar voor de oven roert. Als het het laatste soort dag is, hoef je niet verder te zoeken dan deze appelmoescake van Julia Turshen. Tenminste, als het herfst of winter is, want deze cake is het gevoel van lekker-voor-de-kachel-met-dikke-sokken-aan in eetbare vorm. Kruidig en smeuïg en zoet, met een fris laagje bovenop om de boel te behoeden voor logheid. Ik heb hem de afgelopen weken vier keer gebakken en heb er voorlopig nog geen genoeg van. De cake overleeft een overnachting (of zelfs twee) prima…

De kleuter komt de keuken in, sjort de gele kruk naar het aanrecht. “Mama, mag ik in het hoekje staan?” Ik stap opzij en ze nestelt zich naast me, één bil op het aanrecht. Razendsnelle voetjes stampen achter haar aan de keuken in. “Ik ook bij?” De peuter klimt op de kruk, nog net niet bovenop zijn zus. Vaak gaat het op zondagochtend verrassend lang goed, twee kleine typjes in één hoekje. De kleuter legt de peuter uit hoe dingen zitten, de peuter “helpt” met roeren en schenken. We maken pannenkoeken, dus er valt genoeg te strooien en knoeien voor een kwartier harmonie. Als de samenwerking overgaat in het hardhandiger…

Een krap jaar geleden schreef ik een lijst met dingen die ik wil doen in dit leven. Er staan dingen op als vloeiend Frans spreken, een moestuin aanleggen en in Berlijn wonen. Niets als niet ambitieus en inmiddels staat er een tomatenplantje dapper de droogte te doorstaan op ons terras. Zelfs een reis van duizend mijl begint met de eerste stap. Maar om af en toe ook iets op kortere termijn af te kunnen strepen voegde ik dingen toe als Twister spelen en een cocktails-en-kaas feestje organiseren. Met kerst stond ik met mijn been in de lucht terwijl een neefje “hand op groen” tegen me riep, maar het feestje bleek…

De laatste tijd waart er een boodschappenspookje rond in ons huis. De voorraad yoghurt wordt groter in plaats van kleiner, net als onze boterberg. Er ligt een mysterieuze kilo zoete aardappels op het aanrecht en waar komen die twee avocado’s vandaan? Het is Casper, ik zeg het je. Of de zomerkriebels, dat kan ook. Maar hoe het er ook komt, al dat extra eten moet op een gegeven moment op. Dus ik maakte munt-chocoladeijs van de yoghurt (Heel Lekker; als ik m nog een keer met hetzelfde succes maak, geef ik je mijn versie van het recept), kookte zoete aardappelcurry voor het nieuwe neefje en zijn ouders en prakte een…

Soms kom ik uit de keuken met de illusie een supermoeder te zijn. Niet vaak, maar zo af en toe gebeurt het. Meestal zijn de koters het niet met me eens. Ik kook chocoladepudding en na twee happen vraagt Koter 1: “Mag ik rozijnen als toetje?” Ik maak een tosti voor Koter 2: “Ik wil niet tosti. Dat is vies!” Maakt niet uit dat Koter 1 ie-de-re dag bij het wakker worden vraagt “mag ik choco op brood?”. Of dat Koter 2 op elk ander moment lijkt te denken dat tosti’s essentieel zijn voor zijn levensgeluk. De moeite is voor niets, mama had net zo goed op de bank kunnen…