De Zeemeeuw, Muiderberg
Zon. Op de laatste dag van september. Dat roept om een bezoekje aan het strand. Ik had eigenlijk mijn zinnen gezet op het Vliegerfestival in Scheveningen, maar stuitte op volle parkeergarages, treinreizen van tweeëneenhalf uur en een onduidelijk programma. Gelukkig allemaal online voor vertrek, dus zochten we het zand op dichter bij huis.
We hingen al boven de atlas (“Is Zandvoort eigenlijk leuk?”) toen ik bedacht dat ik iets had gelezen over een strandpaviljoen hier in t Gooi. Aha! Zo heb ik nog eens wat aan 111 Plekken in de Gooi- en Vechtstreek die je gezien moet hebben. Op naar De Zeemeeuw in Muiderberg dus.
Lunch op het terras
Het was even zoeken naar een parkeerplaats, maar toen we de auto kwijt waren begon het vakantiegevoel. We wandelden langs prachtige huizen naar uitzicht over het IJsselmeer en een houten trap de dijk af. Onderaan de trap lag een groot terras in net genoeg zon om buiten te zitten. Ernaast een speeltuin op het strand, dus weg waren de koters. De één besprong de wipkip, de ander stoof het klimrek in. Voor ons een cappuccino achter een glazen windscherm, niets meer aan doen.
Nou ja, behalve dan lunch erbij. De tuna melt had een beetje moeite om de warmte vast te houden (ik voelde met m mee), maar was sappig en net zo lekker zout als je verwacht van flink veel bliktonijn met mayonaise en gesmolten kaas. Goed september-terras-voer. De saté van de echtgenoot zag er minder aanlokkelijk uit, zonder stokjes en onder een dikke laag saus met hoogglans. Als die niet uit een emmertje kwam… De kip verdween echter in no time, dus wat weet ik nou helemaal.
De koters worden inmiddels echte bitterbalkenners en waren enthousiast over de ballen hier. Bij de tweede portie moesten de echtgenoot en ik helpen, maar dat was niet de schuld van de bitterballen. De speeltuin riep keihard. Ballen en laatste slokken koffie eenmaal binnen, werd het ook voor ons tijd om de koude spieren weer in beweging te brengen. En hoe kan dat leuker dan met een vlieger?
Spelen op het strand
Het stukje strand tussen paviljoen en IJsselmeer is deels zand en deels glad bestraat wandelpad. Perfect om je vlieger de lucht in te krijgen. De kleuter en de echtgenoot hadden hem in ieder geval zo aan het dansen in de wind. Ondertussen had ik wat meer moeite om de peuter los te rukken van de glijbaan en al dat zand om kuilen in te graven, maar hij liet zich overhalen door de belofte op “nog een klimrek, kijk, daar!”
Het was ook een goed klimrek- de kleuter liet de vlieger graag achter in handen van haar vader om mee te klauteren. Na een paar bloedstollende afdalingen (mijn bloed stolde, de koters vonden het alleen maar dolle pret; tot iemand z’n hoofd stootte) waren we inmiddels wel zo’n beetje licht gekoeld. Septemberzon is heerlijk, maar septemberschaduw is echt wel koud. Op naar huis dus, met het voornemen om hier volgend jaar zeker een keer te komen zwemmen. Zeemeeuw, je bent leuk.