Echt verse mozzarella eten
Zittend op een willekeurig bankje in San Remo trok ik een bol kaas met mijn vingers uit elkaar en verdiende een vinkje bij item 19 op mijn klompenlijst: echt verse mozzarella eten. In dit jaar dat ik 40 word, doe ik mijn best om 60 avonturen af te strepen op die Klompenlijst-voor-één-jaar (one-year bucket list). En uiteraard schrijf ik over de avonturen. Lees mee over een Italiaanse dag met een hele hoop kaas.
1 Augustus 2019 was de dag waarop ik drie grote ballen kaas at (bijna). Laat me ze opsommen:
Terwijl ik wachtte tot de echtgenoot en koters terug kwamen uit het zwembad at ik een gebakken tomino met pancetta. Ik had ‘m in de pan gelegd voor bij het eten, maar toen waren de zwemmers laat. Ik dacht: “ik eet mijn helft vast op”. Die bleek zo lekker dat al snel de gedachte volgde “nu is die andere helft nog warm… en de echtgenoot houdt toch niet zo van kaas”. Verbazingwekkend hoe snel zo’n clandestien kaasje kan verdwijnen.
Burrata baby, yeah
Dat terwijl ik bij de lunch al een flinke portie burrata had gegeten, bij Urbicia Vivas in San Remo. De peuter vond dat hij een bal van de romige kaas moest eten voor de lunch. We sloten een deal dat ik de bijbehorende tomaat op zou eten, maar aan tafel bleek dat niet het enige obstakel tussen hem en een leeg kaasbord. Zijn zus had namelijk bresaola besteld die ze toch niet zo lekker vond. En de peuter wel. “Mag ik nog één plakje vlees? Nog eeeentje?”, enzovoort enzoverder tot hij haar hele bord leeg had. Tussendoor bouwde hij als brave Hollander nog wel een broodje kaas met de burrata. Een flink deel van de romige, witte goedheid dreigde echter ongegeten te blijven. En wat doet een mama dan… Juist. Heerlijk, zo’n burrata, maar hij maakte net wat minder indruk omdat hij kort volgde kort op…
Bal nummer één
De bal waarvoor ik naar San Remo reisde. De bal waarom ik hier überhaupt over kaas aan het kletsen ben: echt verse mozzarella. Zie mij blij kijken daarboven.
Toen had ik natuurlijk nog geen hap genomen, dus je ziet daar de voorpret. De echte pret volgde, want mozzarella = fijn. (Ja, daar vertel ik je even iets verrassends he?) Eerlijk gezegd weet ik niet zeker of het écht verse mozzarella was. De verkoopster van Caseificio Moris keek streng en sprak voornamelijk Italiaans, dus ik durfde een kletspraatje over de kaas niet aan. Maar bal numero uno werd gemaakt op een kilometer of 50 afstand van waar ik hem kocht (weet ik van internet), dus zijn reis naar mijn mond was in ieder geval kort. Het was ook druk in het miniwinkeltje, dus ik denk zomaar dat de kaas nog niet lang geleden melk was.
Als dat klopt, van die versheid, dan ben ik een beetje teleurgesteld. De mozzarella was namelijk fijn, maar niet wereldschokkend. Hij was stevig en sappig (“en heerlijk en happig”, vult mijn brein nu aan door de luister-CD van Roald Dahl die de hele vakantie op repeat stond) en lekker melkig. Er begonnen alleen geen engelen te zingen bij mijn eerste hap, laat staan dat ze over mijn tong piesten. Dat had ik wel verwacht. Ik heb zo vaak gelezen over de sublieme ervaring van echt verse mozzarella dat ik dacht wel een culinair hoogtepuntje tegen te komen hier in Italië. Niet dus.
Nou tsja. Lekker was ‘ie wel. Bovendien komt het hoog op mijn lijstje favoriete vakantieherinneringen, een bol mozzarella met mijn handen in repen scheuren om hem te delen met een smikkelende peuter. En zo voldoet de klompenlijst toch weer aan zijn doel (meer lol, meer leven), plassende engelen of niet.
P.S.: Benieuwd naar andere avonturen die ik al beleefde? Zoals een ijsje eten bij Van der Linde, zwemmen in de Noordzee en een matcha latte drinken? Hier vind je de hele lijst, en leg ik uit waarom ik het een klompenlijst noem.