‘Smores eten (zoet en plakkerig)
Dwars door lockdowns en sociale afstand heen probeer ik dit jaar 52 kleine (en wat grotere) avonturen te beleven. Met kerst kwam er een gasbrander op tafel en maakten we ‘smores.
Van sommige avonturen voel je van tevoren aan dat de droom beter is dan de werkelijkheid. Frans leren klinkt fantastisch, tot je achter je grammaticaboek zit. Alleen door Egypte backpacken lijkt cool, tot je om één uur ‘s nachts vastzit op een busstation in Alexandrië. Eten bij De Librije smaakt naar meer, tot de rekening komt.
Zo ook met ‘smores. Marshmallows roosteren en ze tussen twee chocoladekoekjes plakken lijkt zo’n lekker plan, maar dan springt het glazuur van je tanden.
Dat vermoedde ik natuurlijk al. Alleen deed een gestage stroom verhalen en Instagram posts van spekkie-roosterende Amerikanen mij denken dat ik ze toch moest proeven.
Dus daar gingen we
Mijn glazuur zit er nog op, maar zoet was het wel. Zó zoet dat de Kleine Man na een paar happen de strijd opgaf en zelfs de grootste zoetekauw in huis (aka de Kleine Vrouw) kreeg haar ‘smore maar net op.
Eerlijk is eerlijk, de ervaring was cool. Een gasbrander zie ik niet vaak op de kersttafel van mijn schoonouders. Net als koters die een diner lang blijven zitten omdat ze anders misschien hun kans op een toetje verspelen. Bovendien bakten we de koekjes zelf en voelde het helemaal Hallmark-Christmas, met de uitsteekvormpjes en bloemwolken.
Goh, da’s eigenlijk best een beetje suikerpijn waard, als ik het zo teruglees. Zo zie je maar weer, zelfs de avonturen waar je het niet van verwacht maken het leven zomaar mooier. Misschien moet ik mijn Franse leerboeken toch weer eens afstoffen…