Update 1 (bucket list of klompenlijst)
In dit jaar dat ik 40 word, doe ik mijn best om 60 avonturen af te strepen op mijn Klompenlijst-voor-één-jaar (one-year bucket list). En uiteraard schrijf ik over die avonturen. Lees hier de eerste tweewekelijkse update over mijn vorderingen, waarin ik ontdek dat een gewoonte niet zomaar geboren wordt.
Hoe lang duurt het voor iets een gewoonte is? Als ik dit schrijf zit ik ergens op een heuvel in het achterland van de Langhe. Het internet is hier onbetrouwbaar, dus ik kan het even niet Googlen. Volgens mij heb ik gelezen dat een gewoonte in zes weken inslijt. De dame van deze coole lijst zegt een maand, maar geeft zichzelf dertig dagen.
Beter goed gejat dan slecht bedacht, dus ik gaf mezelf even veel tijd om te wennen aan het dagelijks schrijven van een dankbaarheidsdagboek (item 53 op mijn bucket list/klompenlijst). Helaas. Op dag drie en vier schoot het door mijn hoofd en dag zeven en acht waren niet beter. Hahum.
Meer dankbaarheid, minder mopperen, graag
Ik vind het wel fijn, opschrijven waar ik dankbaar voor ben. Ik ben (in mijn hoofd en helaas ook naar mijn huisgenoten) nogal een mopperpot. Bewust stilstaan bij de goede dingen in mijn leven helpt. Dat zijn er nogal wat, maar er dankbaar voor zijn gaat niet vanzelf gaat.
Genant maar waar: de paar mindere zaken in mijn leven krijgen meer hoofdruimte dan de berg goede. Terwijl ik dit zat te typen, zat ik me druk te maken over de veel te snel lege batterij van mijn laptop. Pas toen ik erover nadacht voor dit stukje, besefte ik me dat een stille, Italiaanse heuvel best een heel fijne plek is om te typen. Met andere woorden, het werk aan deze gewoonte gaat door.
Als een goede gewoonte weer verdwijnt
Ook een andere gewoonte heeft aandacht nodig: minder calorieën eten dan ik verbruik. Die is nodig voor items 2 en 3 op mijn lijst (een shirt in maat 38 dragen en mijn favoriete spijkerbroeken weer passen), maar oi. Ik weet uit lange ervaring dat 30 dagen hier niet genoeg voor is.
Ooit was ik 10 kilo zwaarder dan nu. Die eraf krijgen heeft maanden Weight Watchers en extra bezoekjes aan de sportschool gekost. Ik ben dankbaar (ha!) dat ik die kilo’s niet meer in een spijkerbroek hoef te persen. Maar ooit woog ik minder. Vlak voor mijn dertigste verjaardag was ik veertien kilo afgevallen en hoopte er nog vier kwijt te raken. Dat is negen jaar geleden. Het verschil van vier kilo is er dus wel, maar de verkeerde kant op. Pfffft. Blijkbaar is zelfs máánden niet genoeg om me aan bestendige goede eet- en beweeggewoontes te helpen.
Als ik eerlijk ben, weet ik niet of ik die eetgewoontes wil. (Het bewegen is minder dubbelzinnig. Daar wil ik gewoon meer van.) Ik ben dol op lekkere dingen, word echt blij van een smakelijk hapje en echt onblij (en onprettig voor mijn omgeving) van honger. Best lang leek het ook niet nodig om zo waakzaam te zijn over wat ik at. Ik viel niet meer af, maar de veertien kilo bleven er zonder al te veel ontberingen af.
En toen kwam de kleuter (toen nog “de baby”). Ik zou haar graag de schuld geven van het extra gewicht, maar vlak na haar geboorte woog ik vijf kilo minder dan toen ik zwanger werd. Een fijne bijwerking van het niet-zo-fijne dieet tegen zwangerschapsdiabetes. Toen ik vier maanden later weer aan het werk ging, had ik die vijf kilo er echter weer bij gegeten, plus nog twee extra.
Geen roze wolk te bekennen
Het was stress-eten. Man, oh man, wat vond ik de babytijd een zenuwslopende, gekmakend slapeloze ellende. De borstvoeding werkte niet en ik was maanden om de paar uur aan een kolf gekluisterd. Ik snapte de baby niet en had nooit het idee dat ik wist wat het beste voor haar was. En het slaapgebrek. Het S.L.A.A.P.G.E.B.R.E.K. Ze was geloof ik een vrij makkelijke baby, maar ik dacht dat ik doordraaide van het opstaan voor een krijsende koter.
Misschien wel het allerzwaarste vond ik echter het gemis aan tijd alleen. Ik had voor mijn gevoel veel te weinig tijd voor mijn gedachten, zonder baby of andere mensen die iets van me wilden in de buurt. Gelukkig moest ik voor mijn werk om de week een paar nachten op stap, anders had ik vast rare dingen gedaan.
Maar ook al kon ik om de tien dagen een beetje bijtanken, ik had stress, stress, stress. En ik los stress op door te eten. Ik kan me niet herinneren wat ik allemaal at (zie ook: slaapgebrek), maar het was dus genoeg om in vier maanden tijd zeven kilo aan te komen.
Voedsel = beter dan valium
Van lieverlee ging het beter. Ik raakte wat kilo’s kwijt en na twee jaar kwam koter twee de aanval openen op mijn nachtrust. Zijn babytijd was niet de verschrikking van de eerste keer, maar erg makkelijk vond ik het nog niet. Ik was inmiddels wat meer gewend aan het constante gezelschap, maar deel van mijn verdedigingsmechanisme was voedsel. Is voedsel, moet ik zeggen. Niet genoeg ruimte voor mijn eigen dingen en gedachten? Hup, van een zak chips wordt alles beter.
Maar nu is baby twee veranderd in grote peuter twee en is het echt tijd dat ik liever ga zijn voor mijn lichaam. Ik sleep teveel gewicht mee en mijn gewrichten en humeur worden daar niet beter van. De kilo’s moeten er dus af. Maar die goede gewoontes he… *urgh*
Diepe zucht en weer door
Deze vakantie probeer ik mezelf voor te bereiden door vooral te letten op de reden dan ik iets wil eten. Vanmiddag was ik bijvoorbeeld vastbesloten om een ijsje te bestellen. Al drie dagen zijn we in Italië, dat is de hoogste tijd voor een hoorntje. (Ik vind dat een geldige reden. Ik ben niet iedere dag in Italië en het leven is er om genoten te worden.)
Na de lunch was het moment daar, maar ik was niet dolenthousiast. Ik besefte dat ik het ijsje alleen wilde omdát we al drie dagen in Italië waren, niet omdat ik er echt zin in had. Ik heb diep ademgehaald en alleen een espresso besteld.
Ergens blijk ik dus een klein stukje ruggengraat te hebben. Nu nog leren hem straks in Nederland recht te houden. Wens me vast succes, dan ga ik chippies eten om te vieren dat het vakantie is.