Zwemmen in de Nederlandse zee (niet voor watjes)
Item 49 op mijn klompenlijst is afgestreept: zwemmen in de Nederlandse zee. In dit jaar dat ik 40 word, doe ik mijn best om 60 avonturen af te strepen op die Klompenlijst-voor-één-jaar (one-year bucket list). En uiteraard schrijf ik over de avonturen. Lees mee over koud water, druiptorens en heel veel dankbaarheid.
Brrrr. BRRRR. Zelfs op een hete zondag ver in de nazomer is die Noordzee nog niet warm. Maar mensen, wat een pret.
Soms zit het mee
De gang naar de Hollandse kust kende zo z’n hobbels. Als we tijd hadden was het prutweer en als het warm was hadden we geen tijd. De zomer liep op z’n eind en ik had me er min of meer bij neergelegd dat ik pas in 2020 in de zee zou zwemmen. Ik bedoel, een ijzige duik is leuk, maar alleen op Nieuwjaarsdag, voor anderen.
Augustus had echter andere plannen voor mij. Voor een vrije zondag werd er zon zon zon voorspeld, geen wolkje te bekennen. Tatsjing! We zetten de wekker en stonden zowaar voor negenen naast de auto. Een ruim uur later draaiden we in Egmond een parkeerplekje in op vijf minuten van het strand. Soms zit alles prachtig mee.
En dan moet je erin
We hebben ook stranden dichterbij, maar daar was volgens kwallenradar.nl een weekdierenfeestje gaande. We vroegen de Tom-Tom dus om ons naar het kwalvrije Egmond te navigeren. Wat een heerlijk plekje bleek dat te zijn. Superzacht zand strekt zich breed uit en de zee blijft lang genoeg ondiep voor een hoop kindergespetter. Het was natuurlijk druk, maar we hadden genoeg ruimte voor een fraai zandkasteel. Ik blijk het nog te kunnen, nat zand precies zo door mijn vingers laten lopen dat de druppels een torentje vormen. Ah yeah.
Na een banaan en veel zanderige lijfjes insmeren was het tijd om te zwemmen. “Mama, waarom ga je maar zo langzaam?” Nou, mama vond het een beetje koud. Hoe doen die kleine mensen dat? Zo’n friemellijfje moet het met z’n relatief grote oppervlak toch lastiger hebben met warm blijven. Maar als je die koters eindeloos door het water ziet stuiven zou je dat niet zeggen.
Hoe dan ook. Mama Laura ging dus l a n g z a a m. het water in. Elke extra centimeter nat been vierde ik met een kleine pauze. Op een gegeven moment kun je echter maar beter languit gaan liggen.
Dat was fris
En zo lekker. Toen ik eenmaal weer kon ademen en mijn koters bijgekomen waren van de pret van een wattige mama, was het heerlijk ronddobberen in de Noordzee. Mijn knie deed ook een stuk beter mee dan tijdens mijn vorige natuurwateravontuur.
Misschien nog wel lekkerder was vervolgens opdrogen op het strand, onder een parasolletje verder druppelend aan het zandkasteel. Boterham met kaas (en zand, uiteraard) erbij en plannen maken voor een barstend rijpe tomatensalade en speklapkliekjes die avond. Ik denk het niet vaak genoeg, maar toen was het overduidelijk: ik mag heel, HEEL dankbaar zijn voor dit heerlijke leven.
P.S.: Benieuwd naar andere avonturen die ik al beleefde? Zoals een ijsje eten bij Van der Linde, een film in de bioscoop zien en echt verse mozzarella eten? Hier vind je de hele lijst, en leg ik uit waarom ik het een klompenlijst noem.